trip around Ghana
Door: Patson
Blijf op de hoogte en volg Patson
09 Juni 2011 | Ghana, Accra
Waarde landgenoten, long time no hear. Deze lange periode van elk uitblijven van zelfs maar een kort verslag is volledig te wijten aan het verblijf van mijn allerliefste hier in Ghana de afgelopen maand, waardoor de tijd en de zin mij ontbrak om jullie van enig nieuws te voorzien . Zoals jullie allemaal weten is liefde tijdrovend en aangezien geen nieuws goed nieuws is, kan ik dit hierbij ook bevestigen. Ondertussen is Steffi meer dan een week terug in Belgie en zit ik hier nu helemaal alleen in Kpando, de rust is ongelooflijk. Op 6 mei ben ik dus, zoals in mijn laatste post gezegd, Steffi gaan ophalen in Accra. Rond 21u, toen we elkaar eindelijk weer terugzagen na de lange afwezigheid, reden we rechtstreeks naar Kpando alwaar we rond 1u volledig kapot aankwamen. De volgende dagen hebben we voornamelijk gespendeerd aan rustenm Kpando en omstreken verkennen, en tegelijkertijd een snelcursus 'gewenning aan de Afrikaanse cultuur' starten om mijn liefje, en mijzelf zo bleek later ook, voor te bereiden op onze rondreis door Ghana. Aangezien mijn knie toen niet al te best genas, besloten we ons vertrek uit te stellen tot er beterschap te merken was. Door Haar goede zorgen was dat ook snel het geval, eindelijk, en konden we 12 mei vertrekken. Om half 4 's ochtends, geen abnormaal uur hier zoals reeds gezegd, wandelden we met onze rugzakken van de compound naar de bus die ons naar Accra zou brengen om van daaruit de reis echt te starten. Dit gebeurde natuurlijk weer rond African time 4u, hoe koppig kan je zijn Patson, leer dat nu toch eens! en we konden na anderhalf uur duimen draaien toch vertrekken. In Accra boekten we direct, d.w.z. na een zoektocht naar het juiste busstation, ons ticket voor de volgende rit, een slopende 14u durende airgeconditioneerd koude busrit naar het noorden die op een gegeven moment gewoon een dik uur aan de kant van de weg ging staan om te wachten op politie escorte omdat er op dat deel van de weg struikrovers zouden zitten. 's Morgens vroeg kwamen we dan in Tamale aan en boekten ook hier direct ons ticket naar Mole National Park, het grootste natuurreservaat van Ghana, alwaar we dezelfde dag rond half 3 heen zouden vertrekken. Tot daartoe leek alles 'vrij' vlot en aaneensluitend te verlopen. Dat was iets te vroeg victorie gekraaid en buiten het noorden gerekend. In afwachting van de bus bezochten we de christelijke familie van Chris, in een gebied gedomineerd door een moslim populatie. Daar fristen we ons op en stilden onze honger. De namiddag werd een knap staaltje TIA, daar we tot 6u 's avonds (van 1u 's middags) hebben staan wachten op een bus die niet kwam, nadat ons 20keer was verteld dat ze er over 5 minuten zou zijn, tot we uiteindelijk ons geduld verloren en ons geld gefrustreerd terugvroegen/eisten. We hebben daar dus onvoorzien overnacht bij Chris' familie en de volgende dag met een tussenstop, en dit keer een kortere maar zeer krachtige HELSE rit over de waarschijnlijk slechtste weg in heel Ghana, al is dit moeilijk kracht bij te zetten zonder alle wegen gezien te hebben en hoogst waarschijnlijk zelfs niet waar, Mole bereikt. Hoe het ook zij, daar aangekomen, was het al gauw de moeite waard. De lodge was niet super maar wel degelijk en vrij goedkoop, maar de apen en vrattenzwijnen liepen er al 'frank en vrij' rond vuilnis te doorsnuffelen en eten van borden te stelen. De dag daarna zijn we 's morgens op wandelsafari gegaan, de goedkoopste safari van Afrika, en jawel, na een lange zoektocht olifanten in het wild gezien. Na ons ontbijt hebben we heel de dag aan het zwembad gechilld. Mole was trouwens de plaats waar we tot dusver de meeste witten bijeen hadden gezien, de meesten echter in grote groepen met prive transport. Hier maakten we ook kennis met 2 Belgen, de enige Belgen die we op de hele trip tegenkwamen, die een wereldreis van 8 maanden maakten als huwelijksreis. De dag daarop verlieten we het park weer om 4u 's morgens en reden recht terug naar Tamale met de maatschappij waar we zo verontwaardigd over waren geweest(soms zijn er in het leven echt geen opties buiten wachten en aanvaarden). Daar aangekomen, boekten we onze tickets naar Takoradi, Ghana's oliestad aan de kust, voor de volgende dag. Dit betekende natuurlijk weer helemaal terug naar het zuiden, dus weer 14u buszitten. We hielden geen tussenstop in Kumasi zoals gepland omdat dit ons teveel kostbare tijd zou ontnemen en we liever aan de kust wilden vertoeven. Vermoeid van de busrit vonden we om 10u 's avonds toch een hotel, de meeste waren toevallig volledig volzet omdat de president in town was. De volgende morgen vertrokken we van daaruit naar Akwidaa, een klein afgelegen plaatsje bekend om zijn prachtige witte stranden en schildpadden, die daar nu spijtig genoeg niet waren omdat het niet het seizoen was. Daar logeerden we in onze beach view suite als echte toeristen. Met ons prive strand, onze prive ober en ons prive resort, want er waren geen andere gaten. Nothing short of paradise!
Na 3 dagen volledige rust, een boottochtje langs de plaatselijke mangrove, lekker eten, verse kokosnoten in de zon en slechts een dag regen (in het regenseizoen) trokken we verder. Onze volgende stop was slechts een uurtje reizen langs dezelfde onvoorstelbaar slechte weg die we hadden genomen om in Akwidaa te geraken. In Busua, een toeristisch hippie-reggae-rastafari dorpje dat bekend staat om zijn golven, verbleven we de volgende twee nachten. De black star surf shop was vlakbij onze lodge, en het was ook onze bedoeling om van de gelegenheid gebruik te maken om in Ghana te surfen. Het was een korte, maar zeer leuke ervaring en ik kan nu al zeggen dat het zeker niet de laatste keer zal geweest zijn dat ik op een bord heb gestaan, of geprobeerd. Toch sloeg dit dorpje ons voor de rest tegen, omdat de mensen teveel toeristen gewoon waren en er hier ook extreem veel witten zaten. Ondanks het feit dat we ook enkele vriendelijke mensen tegenkwamen (ook enkele afzetters zoals de fucking Nana van zweite Heimat), waren we niet rouwig te vertrekken. Dezelfde dag nog arriveerden we in Cape Coast, de voormalige hoofdstad van Ghana en de plaats die de sporen van de slavernij uit de koloniale tijden met zich meedraagt onder de vorm van imposante forten en kastelen. Ons verblijf lag vlakbij fort Victoria, een overblijfsel van de Britse bezetting, dat een prachtig panorama bood over de stad. In het naburig stadje Elmina, staat het grootste nog overgebleven van de slavenkastelen van West-Afrika, St George's Castle. Dat hebben we bezocht en was zeer interessant maar ook best hard gezien de historische waarde en menselijk leed, zeker als Nederlandstaligen. In Cape Coast zelf hebben ze nog wat rondgedwarreld, rasta-souvenierwinkeltjes bezocht en een pasticeke op een terras gedronken met onze voeten in het zand en zicht op de oceaan. Helaas betekende dit ook bijna het einde van ons avontuur . We zouden enkel nog in Accra stoppen, Chris en zijn familie daar bezoeken en overnachten, de volgende dag een duikje nemen in een zwembad op een regenachtige dag en 's namiddags, wat uiteraard avond werd, vertrokken naar m'n home town Kpando. 2 dagen later moesten we dan weer terug naar Accra, het onvermeidelijke afscheid was daar. We spendeerden de laatste namiddag in Accra mall, waar we zowaar Westers smakend fast food aten en geloof mij, dat is iets unieks in Ghana. Na mijn liefje veilig en wel uit te zwaaien in de luchthaven, trok ik met Boss Chris naar een spot om te moeten aanzien hoe de champions league finale tot mijn GROTE teleurstelling door Barcelona gewonnen werd. Volgend jaar beter. Het verdriet was geukkig van korte duur, het is en blijft maar voetbal (de Ghanezen zouden mijn hoofd eisen voor zo'n uitspraak). Terug in Kpando moest ik mijn vrijwilligheid wat nieuw leven in blazen en had daarom enkele dagen daarvoor reeds afgesproken met een Amerikaanse peace corps vrijwilliger, ook Chris genaamd, om verwarring te voorkomen. Ik stelde voor om hem helpen bij de projecten waar hij mijn hulp kon gebruiken en hij stemde toe. Aldus gingen we aan de slag met het bouwen van een konijnenhok en het planten van een grassoort die erosie tegengaat en toxische stoffen uit de bodem opneemt. Dit is echter een proefproject, dus we hopen dat we hier eventueel mee kunnen doorgaan als het gras groeit en zich uitbreidt.
Dit weekend moest Chris weg voor meetings met andere Peace Corps leden, dus moest ik mijn tijd alleen weten te vullen. Ik ben twee dagen mee gaan trainen met de lokale voetbalploeg en werd uitgenodigd om zondag mee naar de wedstrijd in Dzemini (hier West-Germany genoemd) te gaan. Een speciale en leuke dag maar toch ook weer zo vermoeiend en veel te lang in de bus zitten.
Gisteren heb ik met Chris het konijnenhok afgewerkt, en nu maar hopen dat de konijntjes rap kleintjes maken. Daarna ging ik een kijkje nemen op de training en omdat de coach er niet was, heb ik de verantwoordelijkheid op mij genomen om de training van een dertigtal jongeren te leiden. Wat een opdracht, maar wel leuk. Ik heb aan de coach voorgesteld om als assistant-coach te fungeren en hij ging akkoord. Ik zal m'n skills dus nog wat moeten verbeteren en veel discipline bijbrengen. Een serieuze uitdaging.
Bij deze hebben jullie weer een idee van waar dieje Patser mee bezig is in den Afric. Foto's zullen zijn voor als ik nog eens in Ho kom, of anders thuis, en voor diegenen die niet kunnen wachten, Steffi heeft foto's van onze rondreis.
See you!!!!
Na 3 dagen volledige rust, een boottochtje langs de plaatselijke mangrove, lekker eten, verse kokosnoten in de zon en slechts een dag regen (in het regenseizoen) trokken we verder. Onze volgende stop was slechts een uurtje reizen langs dezelfde onvoorstelbaar slechte weg die we hadden genomen om in Akwidaa te geraken. In Busua, een toeristisch hippie-reggae-rastafari dorpje dat bekend staat om zijn golven, verbleven we de volgende twee nachten. De black star surf shop was vlakbij onze lodge, en het was ook onze bedoeling om van de gelegenheid gebruik te maken om in Ghana te surfen. Het was een korte, maar zeer leuke ervaring en ik kan nu al zeggen dat het zeker niet de laatste keer zal geweest zijn dat ik op een bord heb gestaan, of geprobeerd. Toch sloeg dit dorpje ons voor de rest tegen, omdat de mensen teveel toeristen gewoon waren en er hier ook extreem veel witten zaten. Ondanks het feit dat we ook enkele vriendelijke mensen tegenkwamen (ook enkele afzetters zoals de fucking Nana van zweite Heimat), waren we niet rouwig te vertrekken. Dezelfde dag nog arriveerden we in Cape Coast, de voormalige hoofdstad van Ghana en de plaats die de sporen van de slavernij uit de koloniale tijden met zich meedraagt onder de vorm van imposante forten en kastelen. Ons verblijf lag vlakbij fort Victoria, een overblijfsel van de Britse bezetting, dat een prachtig panorama bood over de stad. In het naburig stadje Elmina, staat het grootste nog overgebleven van de slavenkastelen van West-Afrika, St George's Castle. Dat hebben we bezocht en was zeer interessant maar ook best hard gezien de historische waarde en menselijk leed, zeker als Nederlandstaligen. In Cape Coast zelf hebben ze nog wat rondgedwarreld, rasta-souvenierwinkeltjes bezocht en een pasticeke op een terras gedronken met onze voeten in het zand en zicht op de oceaan. Helaas betekende dit ook bijna het einde van ons avontuur . We zouden enkel nog in Accra stoppen, Chris en zijn familie daar bezoeken en overnachten, de volgende dag een duikje nemen in een zwembad op een regenachtige dag en 's namiddags, wat uiteraard avond werd, vertrokken naar m'n home town Kpando. 2 dagen later moesten we dan weer terug naar Accra, het onvermeidelijke afscheid was daar. We spendeerden de laatste namiddag in Accra mall, waar we zowaar Westers smakend fast food aten en geloof mij, dat is iets unieks in Ghana. Na mijn liefje veilig en wel uit te zwaaien in de luchthaven, trok ik met Boss Chris naar een spot om te moeten aanzien hoe de champions league finale tot mijn GROTE teleurstelling door Barcelona gewonnen werd. Volgend jaar beter. Het verdriet was geukkig van korte duur, het is en blijft maar voetbal (de Ghanezen zouden mijn hoofd eisen voor zo'n uitspraak). Terug in Kpando moest ik mijn vrijwilligheid wat nieuw leven in blazen en had daarom enkele dagen daarvoor reeds afgesproken met een Amerikaanse peace corps vrijwilliger, ook Chris genaamd, om verwarring te voorkomen. Ik stelde voor om hem helpen bij de projecten waar hij mijn hulp kon gebruiken en hij stemde toe. Aldus gingen we aan de slag met het bouwen van een konijnenhok en het planten van een grassoort die erosie tegengaat en toxische stoffen uit de bodem opneemt. Dit is echter een proefproject, dus we hopen dat we hier eventueel mee kunnen doorgaan als het gras groeit en zich uitbreidt.
Dit weekend moest Chris weg voor meetings met andere Peace Corps leden, dus moest ik mijn tijd alleen weten te vullen. Ik ben twee dagen mee gaan trainen met de lokale voetbalploeg en werd uitgenodigd om zondag mee naar de wedstrijd in Dzemini (hier West-Germany genoemd) te gaan. Een speciale en leuke dag maar toch ook weer zo vermoeiend en veel te lang in de bus zitten.
Gisteren heb ik met Chris het konijnenhok afgewerkt, en nu maar hopen dat de konijntjes rap kleintjes maken. Daarna ging ik een kijkje nemen op de training en omdat de coach er niet was, heb ik de verantwoordelijkheid op mij genomen om de training van een dertigtal jongeren te leiden. Wat een opdracht, maar wel leuk. Ik heb aan de coach voorgesteld om als assistant-coach te fungeren en hij ging akkoord. Ik zal m'n skills dus nog wat moeten verbeteren en veel discipline bijbrengen. Een serieuze uitdaging.
Bij deze hebben jullie weer een idee van waar dieje Patser mee bezig is in den Afric. Foto's zullen zijn voor als ik nog eens in Ho kom, of anders thuis, en voor diegenen die niet kunnen wachten, Steffi heeft foto's van onze rondreis.
See you!!!!
-
10 Juni 2011 - 05:45
Mama:
Hè ,dag Belg in het buitenland !
Ik was blij je eens te horen aan de telefoon na toch een redelijk lange tijd.
Uit je reisverslag , en uit wat Steffi vertelde, maak ik op dat het een boeiende reis was op verschillende terreinen. De Japanse uitdrukking 'geduld is het begin van het geluk' kon evengoed va -
10 Juni 2011 - 05:59
Mama:
Hè Belg in het buitenland !
Ik was blij je nog eens langs de telefoon te horen na een redelijk lange tijd.
Uit je reisverslag, en uit de enkele verhalen begrijp ik dat de reis boeiend was op verchillende terreinen. De Japanse spreuk 'geduld is het begin van het geluk' zou evengoed een Afrikaanse kunnen zijn. Dan voel ik mij toch wel heel westers. En ik bewonder jou dat je dit avontuur zo lang volhoudt, en ik bewonder Steffi dat zij dit doet voor jullie. Het was tenslotte niet haar 'droom'.
Hier gaat alles zijn normale gang/ Ik heb je brief aan oma gegeven en ze is er wel heel content mee. Je weet dat je haar nauw aan het hart ligt. Er gaat geen keer voorbij of ze vraagt 'nog iets van de wim gehoord ?'. Ik maak van dit reisverslag ook een afdruk voor haar.
Katrien heeft seffens examen van pedagogiek, toch een hele cursus...Johan is precies toch ook gelukkig op zijn werk. Maar veel zegt hij niet, hé, je kent hem wel, er is ook zo weinig tijd (in onze westerse wereld) altijd vanalles te doen !
Ik merk op de weercondities dat het nu bij jou toch wat minder warm is, max 31 °, dat valt dan misschien toch wat te dragen. Hier is het ook eens beginnen te regenen na een lange periode van droogte.
Het Pinksterweekend komt eraan, en de kermis ook. Dat zal je wel missen, denk ik, eens met je makkers op toer gaan. Maar dat komt allemaal wel terug...Verzorg je maar goed, zodat we je heelhuids terug kunnen zien !
Ik wens je nog veel energie om die laatste 6 weken nog boeiend door te komen !
Dikke knuffel,
mama -
10 Juni 2011 - 07:37
Jos:
Aaah broeder,
Schoon uitgebreid reisverslag, het busverhaal had ek al van Steffi gehoord, maar blijft toch redelek hallucinant. Tis ook nice da ge zo heel Ghana hebt rondgetrokke, moet ni makkelek zijn om da allemaal te regele enzo da ge ni ineens erges totaal anders terechtkomt. Proper gedaan dus!
Kheb uwen blog hier opt werk gelezen omdat ek nu ni echt iet te doen heb. Tis mijne laatsten dag op het Jacobs kantoor en vanaf dinsdag gaan ek het Jacobs team op BASF vervoege.
Voor de rest is alles rusteg e, die van ons ( ;) ) wilt u ook wel is ontmoete na alle stoere verhale over onze Vlaamsen held in Afrika.
Doeget daar nog goe de volgende weke en we hore u nog wel e.
Ciao apres -
11 Juni 2011 - 09:08
Steffi:
Haaaaai Kofi Baby!
ZelfS ik keek uit naar een nieuw bericht en ik moet zeggen... Ik had heel onze trip niet beter kunnen verwoorden! Ook al heb je het op bepaalde punten enorm verbloemd (15 uur in de bus, 2 uur stil gestaan, gevecht in Tamale, bijna 6 uur gewacht, ...), alle positieve dingen/ervaringen deden de 'iets' stressvollere vergeten. Ik heb me echt kei hard geamuseerd, en ook al was het niet mijn droom, ik ben enorm blij dat ik deze kans gekregen heb om Afrika op zo'n manier te leren kennen. Ik heb de smaak van het reizen en het ontdekken nu helemaal te pakken...
Maar helaas, mooie liedjes duren niet lang, en ik stond al veeeeeeeeel te snel weer op Belgische bodem...
Geniet nog maar met volle teugen van je laatste 6 weken, en van de rust, want eens terug in den Belgique ligt het tempo weer net iets hoger ;-)
Oh ja en Jos, de kunst is juist om niets te regelen. African style! -
13 Juni 2011 - 18:47
Bellie:
Hey dat Boga!!
Ik ben blij nog eens iets van je te horen, want hier is het niet veel soeps. Ik heb ondertussen gedaan met school en moet tot 21 juni voor de uitslag. Ik ben volop aan het solliciteren! bah! eerste keer in mijn leven, maar ooit moet het eens een eerste keer zijn. Ik ben wel wat jaloers op je trip, maar zolang op die bussen, amai jong!!
Heb dit weekend Steffie gezien voor de eerste keer, sympathiek meiske hoor!
Ik lees dat je het daar wel naar je zin hebt, en hoop dat je nog verder wel wat vrijwilligerswerk kan doen. Nog een zestal weken en dan hoop ik je te ontmoeten (een ghanees bijeenkomst zou fijn zijn).
Ondertussen: genieten, genieten en genieten. Ik heb verlof en zal er ook van genieten!!!!
Groeten,
Bellie -
14 Juni 2011 - 22:15
Steffi's Papa:
Hoi Wim,
Met je reisverslag(je) heb je blijkbaar de leegte proberen op te vullen van de lange periode dat we niets meer van je kunnen lezen hebben.
Maar ja, begrijpelijk, je had andere dingen om handen ...
Ik heb de foto's reeds gezien van jullie doortrek in Ghana, de moeite waard, maar ik vermoed dat deze niet te vergelijken zijn met de plaatselijke realiteit.
Steffi vond het blijkbaar wel geweldig want ze kan erover blijven vertellen.
Dit beloofd voor je thuiskomst, ik vermoed dat je van je verblijf zonder probleem een boek kan schrijven ...
Ik heb ook vernomen dat je momenteel alles eet wat je maar tegenkomt, zelfs de botten van kippen ...
Hoe is het verder met de gezondheid en kwetsuren gesteld daar, alles OK? Want de gezondheidszorg zal niet dezelfde zijn als in Belgie denk ik.
Hou je nog taai en gezond, en tot een volgend schrijven ...
Groetjes van L & S -
15 Juni 2011 - 21:05
Lucky (boske):
He makker, Heb weer even niets van mij late horen maar kon het niet laten om even een kijkje te nemen. heb net de foto's van steffi bekeken die ik echt wel graaf vind. Seg, de luc sanders heeft een takelbedrijf in ghana, gelegen in Sunyani... is ongeveer 7u rijden van kpando. Ga binnekort hamburgers bakken met den thomson op een feesje. Ge weet dak daar normaal mee u had gestaan hé maar dat zullen we een andere keer wel doen. Allé wimmeke, doe da nog goe ginder!!! Zal toch blij zijn als ge terug zijt ze makker. Tot later! -
16 Juni 2011 - 09:59
Annnn:
Hej Hej Hej!!!
Leuk om dit allemaal eens te lezen en het lijkt echt dat jullie in die korte periode kei veel hebben gezien en gedaan (Meer dan ik in totaal daar heb gedaan ofzo :) Surfen, cape coast, elmina en dat hotel, ZAAALIG! Wil ik ook ooit nog doen!
Mole is echt de moeite hé, en daar geraken is idd echt het ergste! Wij zijn toen ook echt overdreven lang onderweg geweest maar ik denk nog een graad erger dan bij jullie. Met elke auto was er wel iets, panne, kapotte versnellingsbak, te slechte weg, ... we zijn toen in Mole geraakt met een beestenwagen omdat niemand naar daar wilde rijden met een gewone auto of bus =)
Nog veel succes met je werk samen met die andere Chris en ook met het voetbalteam!
Hou u nog goed (bezig) daar en tot snel xxx -
19 Juni 2011 - 17:29
Mitch (Zwits):
Aah Wimpie,
Leuk nog eens een blog van je te mogen lezen. Alles hier gaat zijn gewone gangetje, of toch in hoeverre je het "gewoon" kan noemen eh. Doe je ding daar nog en we zien elkaar wel binnen enkele maanden.
Cheers mate -
19 Juni 2011 - 21:05
Papa:
Hey kerel,
mooi verhaal heb je daar geschreven. Een ervaring die ze je niet meer kunnen afnemen. Ik hoor van Katrien dat je ziek bent. Verzorg je goed en tijdig en wees voorzichtig.
Hier in Gooreind gaat het leven zen gewone gangetje. Aaron geeft morgen z'n 1e spreekbeurtje over snoupy zijn konijn dat eerst een mannetje was maar nu een vrouwtje blijkt te zijn omdat ze na een nachtelijke uitbraak en enkele weken later 5 jonge konijntje op de wereld heeft gezet. Er zijn er nog 3 in leven, 2 zijn er ontsnapt en lopen los in de tuin bij hun vader, die daar ook ergens moet zitten, en er zit er nog 1 zwartje bij de snoupy.
De rest van het verhaal zul je later wel horen, als je terug bent.
Ik vind je foto's mooi en kijk er naar uit om de anderen ook te zien.
Tot binnen kort.
-
20 Juni 2011 - 19:05
Tante Veerle:
Hey, dag Wim,
Hier nog eens een berichtje uit het verre Brasschaat. Ondertussen is de herfst hier begonnen. Wat wil je na 2 maanden schitterend weer. Bij jou nog steeds tropische temperaturen. Amai, je zal nogal moeten afkicken als je terug thuis bent. Nog een maandje en we kunnen je verhalen live horen.
Ik denk dat iedereen blij zal zijn dat je terug bent.
Ik las dat je reis met Steffi zowel mooi als spannend waren. Dit is weer iets dat ze jullie niet meer kunnen afnemen. Ik heb gisteren en vandaag al verschillende keren geprobeerd om je te telefoneren, steeds zonder succes. Ik krijg steeds de melding : service is niet beschikbaar. Allez, ik ga blijven proberen. Ik hoop dat je ondertussen al wat beter bent. Want je bent al hard vermagerd en dan nog ziek. Straks die ferme spierballen weg ! Ons Nele is erg nieuwsgierig naar het verhaal met die 'worm'. Ik wil er zelfs niet aan denken. Je kan haar dat dan in geuren en kleuren vertellen ergens in augustus. Probeer er nog het beste van te maken die laatste maand en ik hoop je vlug te horen en zeker binnenkort te zien.
Vele knuffels en groeten van je meke. -
24 Juni 2011 - 10:29
De Scheune:
Lol afrika? Allemaal goed en wel maar wanneer gaan we nog is naart lof? -
06 Juli 2011 - 08:19
Sanne:
Je hebt er ook een mooie trip opzitten. Ik ben toch jaloers dat wij uiteindelijk niet naar Mole zijn geweest. Ach, zal voor de volgende keer zijn! ;-) Geniet nog van je laatste weken daar in Ghana!
Tot in België -
06 Juli 2011 - 18:01
Joz:
take care
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
